За што глечык хоча папрасіць прабачэння у сваей маци
Полная характеристика героев Журавлины крык (Глечык. Фишар. Свист. Пшеничны. Аовсеев. Карпенка)
Найди верный ответ на вопрос ✅ «Полная характеристика героев Журавлины крык (Глечык. Фишар. Свист. Пшеничны. Аовсеев. Карпенка) . » по предмету 📙 Литература, а если ответа нет или никто не дал верного ответа, то воспользуйся поиском и попробуй найти ответ среди похожих вопросов.
Новые вопросы по литературе
Помогите придумать два стихотворения на любую тему для 3 класса по русской литературе
Я. Брыль Маци краткое с одержание. Помогите плиз в интернете нету. Очень нужно! Плиииииз!
денис ПРОУченик (157) 6 лет назад
Это произведение Сирочы хлеб, а мне нужно Маци! Всё равно спасибо!))
ні, а яшчэ вельмі хочацца абуць новыя бліскучыя боцікі (першыя ў жыцці!), што мама купіла да школы. У канцы аповесці Даніку дванаццаць гадоў і сярод аднакласнікаў вылучаецца асаблівымі здольнасцямі да навукі. Ён не можа мірыцца з тым, што ў школе дзеці вучацца на чужой мове, што багатыя яго аднакласнікі насміхаюцца з беднасці.
Вялікі ўплыў на Даніка аказалі ўмовы жыцця, а таксама дарослыя. Яму пашчасціла с
Тэма ўроку: "Свяшчэнны вобраз маці".
Мэта: Фарм ір аванне і развіццё мастацкай культуры асобы на аснове вышэйшых гуманістычных каштоўнасцяў адносін чалавецтва да мацярынства сродкамі мастацтва, літаратуры і сучасных тэхналогій.
1. Разгледзець, як музыка, літаратура і жывапіс рознымі шляхамі ідуць да стварэння выявы маці.
2. Развіваць творчы патэнцыял асобы ў працэсе вывучэння тэмы мацярынства ў сусветнай культуры.
3. Выхоўваць усвядомленае пачуццё павагі да маці, уважлівасці і клапатлівасці адносін у сям'і.
Абсталяванне: мультымедыйны праектар, камп ’ю тар , плакат “Няхай заўсёды будзе мама”, выстава “Цудоўныя матуліны рукі”.
І. Арганізацыйны момант.
Прыдумана кімсьці проста і мудра.
Пры сустрэчы вітацца:
-Добрай раніцы! (хорам)
-Сонцу і пт ушкам!
-Добра й раніц ы ! (хорам)
-Добра й раніц ы ! (хорам)
І кожны становіцца
Добрая раніца доўжыцца да вечара .
Сёння да нас на ўрок прыйшл і мае калегі. Яны нашы госці : настаўнікі “Мастацтва” з усіх школ раёна. Павітайце іх. Я рада прывітаць вас, рада бачыць вашы добрыя, дапытлівыя вочы. Жадаю вам поспеху на нашым уроку.
М ы з вамі ўжо ведаем, што музыка, літаратура і жывапіс жывуць вельмі дружна і ахвотна дапамагаюць адзін аднаму. Выяўленчае мастацтва натхняе кампазітараў і музыкаў, паэтаў і пісьменнікаў, роўна гэтак жа, як і музыка натхняе пісьменнікаў, мастакоў усіх народаў. У мастацтве ёсць вялікія, вечныя тэмы. Тэма мацярынства ад стагоддзя да стагоддзя хвалявал а музыкаў, пісьменнікаў, паэтаў, мастакоў. Гэтая тэма блізкая кожнаму чалавеку.
Эпіграфам да ўроку я ўзяла наступныя словы :
Я верю, что женщина - чудо такое.
Какого на Млечном пути не сыскать,
И если «любимая» - слово святое,
То трижды священное - женщина-мать!
Я к вы думаеце, аб чым мы будзем гаварыць на ўроку ? (запіс тэмы ўроку ў сшытку)
Сёння на ўроку мы будзем гутарыць, як у жывапісе, музыцы і літаратуры ствараўся вобраз маці; выхоўваць у сабе усвядомленнае пачуццё павагі да маці, уважлівасці і клапатлівасці адносін у сям’і; адкажам на пытанне: ці можна лічыць святою жанчыну-маці? Чаму?
ІІ. Вывучэнне новага матэрыялу
Са старажытных часоў мастакі імкнуліся ўвасобіць у вобразе маці боскі пачатак. Багіня-маці заўсёды паказвалася як жанчына, якая дае жыццё ўсяму жывому на Зямлі. Яе ўшаноўвалі, ёю захапляліся, яе ўсхвалялі…
Вучань чытае верш. Н .Саксонска й "Гутарка аб маці".
От чистого сердца, простыми словами
Давайте, друзья, потолкуем о маме.
Мы любим её, как хорошего друга,
За то, что у нас с нею всё сообща.
За то, что когда нам приходится туго,
Мы можем всплакнуть у родного плеча.
Мы любим её и за то, что порою
Становятся строже в морщинках глаза.
Но стоит с повинной прийти головою –
Исчезнут морщинки, умчится гроза.
За то, что всегда без утайки и прямо
Мы можем доверить ей сердце своё.
И просто за то, что она - наша мама,
Мы крепко и нежно любим её.
Каму прысвечана гэты верш?
Маці, матуля! Колькі цяпла ўтойвае гэтае магічнае слова, якое заве чалавека сам а га блізкага, дарагога, адзінага.
У хрысціянскай культуры ганаровае месца заняў вобраз Багародзіцы – сімвал веры і чысціні душы.
У праваслаўнай царкве вось ужо дзве тысячы гадоў усхваляецца вобраз Божай маці. Багародзіцы прысвячаюць свае тв оры мастакі і скульптары, паэты і кампазітары. Нездарма сярод шматлікіх зваротаў да Багародзіцы - Дзева Марыя, Царыца Нябесная, Мадонна - ёсць зварот: Апетая. Шмат на Русі ёсць выдатны х свят. Ад но з іх завецца Благавешчанне .
Ці ведаеце вы што гэта за свята? Калі яно святкуецца? ( 7 красавіка)
У гэты дзень арха нгел Гаўрыіл, пасланы Богам, прынёс дзеве Марыі "добрую вестку" аб тым, што яна абраная паміж ж анчынамі і ад яе народзіцца Сын Божы.
- А якія словы сказаў архангел Гаўрыіл Марыі мы даведаемся, калі паслухаем наступную малітву . (размясціць словы на дошцы і запісаць ў сшытку)
Ён сказаў ёй такія словы: «Радуйся благодатная! Господь с тобою; благословенна ты между жёнами».
Гучыць З.Рахманінаў "Багародзіцы Панна, Радуйся", на фоне музыкі ідуць слайды (У.Васняцоў "Богамаці з немаўлём", Богамаці Казанская, Ціхвінская , Уладзімірская).
Вобраз Багародзіцы пісалі многія мастакі. Як вы думаеце, чаму вобраз Багародзіцы называецца то Уладзімірская, то Ціхвінская, то Казанская?
Ціхвінская: ікона з’явілася ў паветры над ракою Ціхвінкай у Наўгародскай вобласці, дзе для яе была пабудавана царква Успення.
Казанская: у 1579 г. здарыўся пажар, які знішчыў палову Казанскага крамля і частку горада . Менавіта тады, дзевяцігадовай д ачцэ стральца, Матр о не, з'явілася Божая Маці і загадала знайсці на папялішчы ікону . Дзяўчынцы ніхто не верыў, акрамя яе маці. Тады жанчына сама пайшла на папялішча і знайшла там ікону Божай Маці. У пажары ікона зусім не пацярпела. Пасля гэтага з Казанскай іконай Божай Маці было звязана шмат цудаў. У гонар гэтай іконы ўзводзілі храмы і саборы.
Уладзімірская: ноччу, з’явіўшыся ў сне князю, Багародзіца загадала пакінуць абраз ва Уладзіміры, а на месцы з'явы закласці манастыр. Што і было выканана. Для манастыра ён загадаў напісаць абраз найсвяцейшай Багародзіцы так, як яна з'явілася яму, назваўшы яе Боголюбивою або Боголюбскою. Акрамя таго, у сваёй сталіцы, ва Уладзіміры-на-Клязьме, зрабіў цудоўны Успенскі сабор, куды і змясціў прывезены з сабой абраз. З таго часу вобраз стаў называцца Уладзімірскім.
Перад вамі рэпрадукцыя карціны Рафаэля "Сіксцінская мадонна".
-Што на ёй намалявана? (праца з падручнікам)
Выдатная маладая жанчына з дзіцем на руках, якая лёгка ідзе па аблоках насустрач свайму трагічнаму лёсу: Марыя павінна аддаць свайго сына Хрыста на пакуты, каб усе людзі былі шчаслівыя. Выдатныя вочы маці сумныя. Яна мацней абдымае сына, прадчуваючы яго гаротны лёс. З якога бы боку мы ні глядзелі на карціну, на нас накіраваны пільны погляд Марыі. Рафаэль славіць веліч жанчыны, здольнай у імя вышэйшага доўгу пайсці на ахвяр у . Марыя - ідэал мацярынства. Перад імі схіліліся Святая Варвара і Святы С і кст , анёлы, - адгэтуль і наз ва карціны "Сіксц і нская мадон н а" . Усе лацінскія малітвы, звернутыя да Маці Хрыста, пачынаюцца словамі " Ав э Марыя", што значыць "Слаўся Марыя". Тонкаю ніткаю звязана карціна Рафаэля з творам Франца Шуберта “Авэ, Марыя!”, які мы з вамі і паслухаем.
Слухаем уважліва, бо вам патрэбна адказаць на наступнае пытанне: что вы адчулі? які вобраз перад вамі ўзнік?
(Гучыць “Авэ, Марыя!”)
Фізхвілінка
А ці можна матулю назваць сонейкам? Чаму?
Прапаную вам паслухаць прытчу і адказаць на наступныя пытанні:
- Каго Бог называе анёлам?
-Як вы думаеце, ці можна маці назваць анёлам-ахоўнікам сваіх дзяцей? Чаму?
- А вы лічыце сваю маці анёлам-ахоўнікам?
Пр ы тча
За дзень да свайго нараджэння дзіця спытала ў Бога: “Я не ведаю, навошта я іду ў гэты свет. Што я павінен рабіць?”
Бог адказаў: “Я падарую табе анёла, які заўсёды будзе побач з табою. Ён усё табе растлумачыць”.
“ Але як я зразумею яго, бо я не ведаю яго мовы?”
“ Анёл будзе вучыць цябе сваё мове. Ён будзе ахоўваць цябе ад усіх бед”.
“ Як і калі я павінен вярнуцца да цябе?”
“ Твой анёл скажа табе ўсё”.
“ А як завуць майго анёла?”
“ Усё роўна, як яго завуць, у яго шмат імён. Ты будзеш называць яго МАМА…”.
Практычная дзейнасць. Выраб з паперы “Анёла”.
Ваша матуля для вас самая найлепшая. Каб яна была заўсёды з вамі і ахоўвала вас, даваце ёй падарым вось такого анёла-ахоўніка. А якое імя вы яму дасце, гэта залежыць ад вас.
Есть в природе знак святой и вещий,
Ярко обозначенный в веках:
Самая прекрасная из женщин -
Женщина с ребенком на руках.
От любой напасти заклиная
(Ей-то уж добра не занимать!),
Нет, не Богоматерь, а земная,
Гордая возвышенная мать.
Свет любви ей издревле завещан,
Так вот и стоит она в веках:
Самая прекрасная из женщин -
Женщина с ребенком на руках.
Все на свете мерится следами,
Сколько бы ни вышагал путей,
Яблоня украшена плодами,
Женщина - судьбой своих детей.
Пусть ей вечно солнце рукоплещет,
Так она и будет жить в веках,
Самая прекрасная из женщин -
Женщина с ребенком на руках! (С.Островой)
На св еце не існуе чалавека больш роднага і бліжэй шага за маці. Яе любоў да дзяцей бязмежная, бескарыслівая. Маці заўсёды памятае аб сваім дзіцяці, дзе б яно ні знаходзі ла ся. Матчына любоў грэе нас да старасці, яна акрыляе нас, надае сілы слабому, натхняе на подзвіг.
А зараз я вам прапаную самастойную працу. Паглядзіце, калі ласка, на экран і выберыце словы, якія перадаюць вашы пачуцці, калі вы слухалі музыку, глядзелі рэпрадукцыі карцін, чыталі вершы, прысвечаныя маці. А чаму вы выбралі менавіта гэтыя словы?
Так, я з вамі згодна, што калі слухаеш музыку, глядзіш карціны, чытаеш вершы, прысвечаныя маці, у нас узнікаюць пачуцці радасці, спакою, кахання, прыгажосці, міру.
Мне на вочы неяк патрапіла выдатная, смутная, але вельмі павучальная руская народная казка аб Гусцы. Праслухайце яе.
(на фоне музыкі Глюка "Мелодыя" настаўнік чытае казку)
В жаркий день вывела мать Гусыня на прогулку своих маленьких жёлтеньких гусят. Она впервые показала детям большой мир. Этот мир был ярким, зелёным, радостным: перед гусятами раскинулся огромный луг. Гусыня стала учить своих деток щипать нежные стебельки молодой травки. Стебельки были сладкие, солнышко тёплое и ласковое, трава мягкая, мир уютный, добрый, поющий множеством голосов пчёл, жучков, шмелей, бабочек. Гусята были счастливы. Они забыли о матери и стали расходиться по огромному зелёному лугу. Когда жизнь счастливая, а на душе мир и покой, мать часто оказывается забытой… Стала Гусыня звать своих детей, но они не слушались. И вдруг надвинулись тёмные тучи, и на землю упали крупные капли дождя. И гусята поняли, что мир не такой уж уютный и добрый. И как только они об этом подумали, каждому из них вспомнилась мать. И вдруг каждому из них она стала нужна, ой как нужна мать, они подняли свои маленькие головки и побежали к ней.
А тем временем с неба посыпались крупные градины. Гусята еле успели прибежать к матери, она подняла крылья и прикрыла ими своих детей. Потому что крылья существуют, прежде всего, для того, чтобы прикрывать детей, - об этом известно каждой матери, а потом уж для того, чтобы летать.
Под крыльями было тепло и безопасно: гусята слышали как будто бы откуда-то издалека доносился грохот грома, вой ветра и стук градин. Им даже стало веселее: за материнскими крыльями творится что-то страшное, а они в тепле и уюте. Им и в голову не приходило, что крыло имеет две стороны: внутри было тепло и уютно, а снаружи - холодно и опасно.
И только один, самый маленький и слабый гусёнок подошёл к матери и спросил: «Почему у тебя изранены крылья?»
Она тих о ответила, как бы стыдясь своей боли: «Всё хорошо, сынок».
Жёлтенькие гусята рассыпались по траве и мать была счастлива.
Ці спадаба ў ся вам гэты твор? Якія пачуцці ў вас з’явіліся калі вы слухалі казк у ? (журботнасць, таму што гусяняты забываюць аб сва ёй маці, калі ім добра).
Чаму гусяняты не слухалі Гуску? (Таму што ім было вес е ла і добра )
Што вы можаце сказаць аб дзецях? (бестурботныя, патрабавальныя)
У які момант яны ўспомнілі аб ёй? (калі пачаўся дождж, град, вецер, калі ім стала дрэнна)
Чаму маці была шчаслівая? (таму што яе дзецям было добра, яны ўс е жывыя, здаровыя і ніхто не пацярпеў)
Гэтая казка павучальная. А чаму яна нас вучыць?( вучыць быць чуткімі, спагад лівымі , каб мы не забывалі аб сваіх маці ў гор ы і ў радасці)
Так ужо складаецца наша жыццё, што, толькі ў сталым узросце , чалавек пачынае разумець , якое гэта шчасце, калі маці побач. Як добра, калі можна звярнуцца да маці за па радай у радасц і і бяд зе .
Дзеці, я ўпэўнена, што вы вельмі любіце сваіх матуль і з павагай да іх адносіцеся. Памятаце, што матуля – гэта ваш Анёл, які заўсёды аберагае і моліцца за вас.
А зараз праслухайце песню аб маці. (Выкананне песні "Маці")
Падвядзенне вынікаў
Дзеці , аб чым мы сёння гаварылі на ўроку? (аб Маці, як ой паказан а выява Маці ў жывапісе, літаратуры, музыцы)
- Чаму гэтая тэма так блізкая і ў мінулым, і ў сучаснасці, і ў будучыні для ўсіх людзей і для нас з вамі?
( Маці - самы родны, блізкі чалавек на Зямлі)
Ці сапраўды можна лічыць святою жанчыну-маці? Чаму?
Бязмерная наша адказнасць перад маці. Дык давайце ж будзем уважлів ымі і д о бр ымі да сваіх маці. Беражыце, паважайце, сва ю маці, не дазваляце, каб вашы словы і ўчынкі балюча яе ранілі.
Рэфлексія. “Зорны небасхіл”
Для кожнага з вас ваша мама, як зорачка на небе, якая заўсёды асвятляе ваш жыццёвы шлях. Напішыце, калі ласка, на зорачках тое слова, якое больш за ўсё запомнілася вам на ўроку. (З аднолькавых слоў мы складаем сузор’е.)
Дзеці, мне вельмі хочацца, каб нашы госці вас надоўга запомнілі. Яны таксама матулі. Я прапаноўваю вам падарыць ім кветкі, якія з’яўляюцца сімвалам прыгажосці. Таму што няма ў свеце большай прыгажосці, чым маці.
Ребята ответить на вопросы по произведению журавлиный Крик Василий быков по белорусской литературе 1. Якімі ўяўляюцца вам героі пры першасным знаёмстве з імі? Хто з
іх больш спадабаўся і чаму?
2. З якой мэтай пісьменнік малюе падрабязнасці жыцця байца Пшаніч-
нага ў даваенны час?
3. За што Глечык хоча папрасіць прабачэння ў сваёй маці, якая заста-
лася ў варожым палоне адна?
4. Чаму Карпенка са шкадаваннем думаў пра фішара?
5. Як ставіцца аўтар да сваіх герояў?
В.Быков начал войну семнадцатилетним юношей. После окончания Саратовского пехотного училища он воевал командиром взвода. Приходилось и наступать, и отступать, и обороняться, окружать и выходить из окружения. В 1944г. Семья получила извещение, что командир взвода В. Быков погиб смертью храбрых в бою. Но взводный выжил и воевал дальше в Румынии, Венгрии, Австрии, был награжден. 19 июня 1945 года ему исполнился 21 год.
Спустя годы В. Быков снова вернулся на войну, чтобы увидеть её, как прежде – в упор: вокруг себя и в своем герое. Чтобы услышать тяжелое дыхание человека, бегущего рядом вверх по склону высоты в атаку, склониться над молодым лейтенантом, умирающим в одиночестве посреди голого поля, увидеть звезды в небе со дна окопа… . Он предпочел остаться на войне во имя тех, кого уже давно нет, но кто продолжает жить в памяти солдата, в памяти народа.
Среди произведений о войне книги Быкова занимают особое место. Свою точку зрения на этот вопрос он высказал в статье «Живая память поколений». В ней он писал: «Сороковые годы дали нашей литературе ряд замечательных образов героев: мы привыкли за много лет к мужественному неунывающему рядовому В. Теркину, к несгибаемому в своем священном стремлении стать в строй бойцов Мересьеву, к мужественным разведчикам Э. Казакевича.» Однако « правда о войне, о подвиге народа была высказана далеко не вся.» Эту неполноту можно было как-то понять, оправдать(писатели «шли по горячим следам событий», не имели ни времени, ни возможностей для осмысления всех проявлений войны), но согласиться, примириться с нею – значило бы для Быкова изменить своему опыту, памяти, совести. Все изменилось, когда вернулись с войны и получили образования ее рядовые участники. Среди них был и Василий Быков, будущий писатель.
В произведениях Быкова мало батальных сцен, эффектных исторических событий, но зато ему удалось с потрясающей глубиной передать ощущения рядового солдата на большой войне. Этот герой не содержал ни чего, что отделяло бы его от других, обозначало бы его превосходство. Он сознавал себя частицей защищающегося народа. Война представала тягчайшим бременем, общей бедой и несчастьем, страшным ударом по всему нормальному и человеческому, и этот удар нужно было отразить. Но сделать это очень трудно, и потому в повестях Быкова так велика тяжесть войны. И тем дороже выдвинутый этой прозой герой – человек, не убирающий плеча из-под общей ноши, не отворачивающий лица от правды, человек, выстаивающий до конца.
1. Якімі ўяўляюцца вам героі пры першасным знаёмстве з імі? Хто з іх больш спадабаўся і чаму?
2. З якой мэтай пісьменнік малюе падрабязнасці жыцця байца Пшаніч-
нага ў даваенны час?
3. За што Глечык хоча папрасіць прабачэння ў сваёй маці, якая заста-
лася ў варожым палоне адна?
4. Чаму Карпенка са шкадаваннем думаў пра Фішара?
5. Як ставіцца аўтар да сваіх герояў?
Прыстаукi у словах запаузла -за, зруб -з, зламала -з, змылiла -з. Прыназоунiкi: у, з.
Другие вопросы по Беларуской мове
Беларуская мова, 01.04.2019 14:55, roman286
Запішы словы, падзялі іх для пераносу. паштальён, вераб'і, мільён, п'яўка, мар'я, ульяна, лье, ад'ехала, атэлье, парцьеры, з'ява.
Беларуская мова, 24.04.2019 15:27, МилаКу
Прыметнік: які мае адносіны да
Беларуская мова, 02.05.2019 21:26, PrOFy100
9адзначце сказы, дзе трэба паставіць працяжнік: 1) дзед адчыніць акно _ у хату ўварвуцца дзіцячыя галасы. 2) цяжка ў гэтую пару птушкам _ корму ўсѐ менш і менш. 3) яны _ лѐн – гэта багацце калгаса. 4) паспрабавалі падставіць лесвіцу _ стрэлы зноў адагналі ворагаў. 5) яго ўгаворвалі не плысці _ застацца тут. 10 адзначце сказы з рознымі віі сувязі, дзе знакі прыпынку пастаўлены правільна: 1) яшчэ сон звівае павекі, і іх цяжка разарваць, і галава яшчэ не прачнулася, а ўжо радасць, што зноў дома і што не з’язджаў ніколі. 2) спачатку начаваў алень у катлаване, дзе стаяла наша гармата, але срэлы напалохалі жывѐлу, і ѐн стаў абыходзіць гарматы. 3) напружана чакаеш, калі пачуецца лѐгкі шоргат і жывое варушэнне ў печы, і з плячэй быццам зваліцца гара. 4) жыццѐ многіх пакаленняў прайшло перад дубамі, і праходзіць, нібы тыя хвалі, ўж о абвіваюць роўны груд а яны ўсѐ стаяць. 5) стаялідва стажкі сена і адзін быў так абскубаны, што нагадваў грыб.
Беларуская мова, 12.05.2019 18:17, zlatoust99
Запишите вядомые вам прыказки пра радзиму (родны край ), книгу ,навыку, праву .
Беларуская мова, 18.05.2019 05:24, KleinBS
Замянить словы антонимами: у восень, жауцее, сумна, слабела, нядужым, надакучае, пахмурны.
За што гледчик прабачэння у сваёй Маци яркая засталася у варожным салоне адна
Родился дмитрий 12 октября 1350 года в москве. когда умер его отец, в биографии дмитрия донского появился опекун – митрополит алексий. с ним дмитрий советовался в политических делах. в 1363 году дмитрий обосновался во владимире. после большого в москве князь начал строить новый белокаменный кремль.возникла междоусобица, борьба за москву. после вражды с литовским князем ольгердом в биографии донского был заключен мир с литвой. постепенно наладил отношения с новгородом, тверью. могущество князя донского со временем все больше нарастало.орда начала конфликт с дмитрием, разгромив нижний новгород. но после нападения на москву войско мамая было разбито. 8 сентября 1380 года состоялась куликовская битва, в ходе которой мамая потерпел поражение, а татаро-монгольские войска были уничтожены. после смерти мамая хан золотой орды тохтамыш напал на русь, затем сжег москву. если рассматривать краткую биографию дмитрия донского, то нужно отметить, что на протяжении всего его правления москва тонула в междоусобных воинах. когда же после нашествия тохтамыша столица вновь ослабла, междоусобицы вспыхнули с новой силой. после этого донской отдал орде своего сына василия, а также пообещал постоянно платить дань. оборвалась биография дмитрия ивановича донского 19 мая 1389 года.
Ответ разместил: Гость
До получения зёрнышка он был трудолюбивым.и из всех развлечений он смотрел что происходит за забором.курица была ему как родитель.после того как он спас курицу и попросил у короля зерно: он пришёл в школу с невыучеными уроками его спросили и из головы сами выходили слова. сначало ему показалось стыдно! но потом он привык и даже стал смеятся над другими когда они не выучат.но как_то раз он бегал по двору и выронил зерно пришёл в школу а уроки не выучены вышел и ничего незнает.король ему сказал не выдавать подземное царство но он выдал. и они переехали изза того что кним узнали проход их враги
Другие вопросы по Литературе
Литература, 10.03.2019 02:30, VINERDANYA
Нужен ! красота человека. какая она? красота человека бывает внешняя и внутренняя. проҹитав рассказ в. астафьева фотография, на которой меня нет, я заинтересовался внутренней красотой, красотой деревенского
ҹеловека. в рассказе астафьева описываются люди простой деревни. они живут небогато, их быт оҹень прост. но главное, ҹто они, живя в трудных условиях, сохранили в себе душевную теплоту и дарят ее другим. деревенские
жители, в изображении автора, неграмотны, их реҹь проста, они всегда говорят с душой. разве не в этом заклюҹается красота ҹеловека? по-настоящему добрые, всегда готовые ҹь люди. астафьев особенно выделяет быт и
простоту деревни. без всяких излишеств и удобств дома, дворы. люди, живущие в деревне, не всегда красивы внешне. в. астафьев приводит в пример дядьку левонтия. человек, который пьет, бьет посуду. но ҹеловек простой,
открытый для других, беззлобный. этот рассказ оҹень современен в наше время, нам не хватает красоты души. вот она, красота: в деревне, где соседи друг другу, наставляют молодых и неопытных, не жалеют угощения для
гостей, оказывают поддержку, не друзей. друг астафьева не пошел сниматься на фотографию, потому ҹто его товарищ болен. санька ҹувствует, ҹто и он виноват в болезни друга. он преодолевает большой соблазн, ведь
фотограф большой и редкий слуҹай в деревне. это пример дружбы, преданности, совести. деревенские бабы уҹителю и его жене, приносят угощение, заботятся о ребенке, наставляют молодую уҹительницу. пример уважения, и
взаимовыруҹки. оҹень редко можно встретить такое в наши дни, когда соседи друг другу. без всякой платы подшивают валенки школьному уҹителю. его уважают и любят уже за то, ҹто он здоровается со всеми и никогда ни в
ҹем не откажет. деревня живет, как одна большая семья, дружная и крепкая. пусть в ней слуҹаются порой ссоры, но силой добра, и прощая, можно победить все невзгоды. человек добрый, открытый, всегда всем нравится, он
приносит с собой свет в то общество, в которое попал. оҹень много красивых внешне людей, но некоторые из них могут оказаться с холодной душой, ҹто оҹень ҹасто отталкивает и обижает других. но по-настоящему красивый
ҹеловек тот, кто красив душой, красив своими поступками, теми словами, которыми он выражает свои мысли, своей улыбкой. красота заклюҹается в сердце!
Литература, 03.03.2019 23:55, умник1308
Наголоси у відповіді що насамперед підкреслено в портреті та як портрет характеризує яву
Литература, 12.03.2019 09:58, Andreораидзпч
Автор говорит, что во всех несчастьях башмачкина виноват климат. что он имел ввиду?
Васіль Быкаў - Жураўліны крык
Восень 1941- га. Камбат ставіць атраду з шасцярых чалавек невыканальную задачу: на суткі затрымаць нямецкія войскі ў безназоўнага чыгуначнага пераезду. Камандаванне атрадам камбат даручае старшыне Карпенку. Як толькі кароценькая калона батальёна знікла з вачэй, старшына размеркаваў пазіцыі паміж байцамі. Флангавага пазіцыя дасталася Пшанічнаму, за ім пачаў рыць сховішча Фішар, следам размясціліся Аўсееў, Свіст і Глечык. Да вечара пазіцыі абсталявалі ўсе, акрамя Фішара. Старшына ўспомніў, што ў іх да гэтага часу няма дазорнага, і вырашыў, што самая падыходная кандыдатура на гэтую пасаду - няўдака-баец Фішар.
Пшанічны выкапаў свой акоп яшчэ завідна. Адасобіўшыся, ён вырашыў перакусіць і дастаў сала, схаванае ад таварышаў. Яго абед перарвалі далёкія кулямётныя чэргі. Байцы ўстрывожыліся, асабліва калі Аўсееў сказаў, што іх акружаюць, і ўвесь атрад складаецца з смяротнікаў. Старшына хутка спыніў гэтую размову, але Пшанічны ўжо прыняў рашэнне здацца ў палон.
Жыццё Івана Пшанічнага склалася «няскладна і горка». Бацька яго быў заможным селянінам, кулаком. Суровы і жорсткі, ён «бязлітасна школіў сына ў няхітрай земляробчай навуцы». Ненавідзець бацьку Пшанічны пачаў калі пасябраваў з парабкам, далёкім сваяком па матчынай лініі. Гэтая дружба захавалася і праз некалькі гадоў, калі былы парабак адслужыў у арміі ды стаў «завадатарам усіх маладзёжных спраў у вёсцы». Аднойчы Іван наведаў рэпетыцыю «бязбожніцкай» п'есы, якую ставіла вясковая моладзь. Пшанічнага-бацьку гэта не спадабалася, і ён прыгразіў выгнаць бязбожніка з дому. Парваць з сям'ёй Іван не змог. Праз пару гадоў Пшанічнага раскулачылі і адправілі ў Сібір. Сам Іван пазбег гэтага - ён вучыўся ў сямігодцы і жыў у дзядзькі. Аднак мінулае так і не адпусціла Пшанічнага. Працаваў ён старанна, але куды б ні занёс яго лёс, усюды усплываў яго «непралетарскае» паходжанне. Паступова Іван зжарсьцьвеў, засвоіў жыццёвае правіла: «толькі – сам сабе, сам для сябе, наперакор усім». Напэўна, ён адзін таемна радаваўся, калі пачалася вайна.
Увечары пайшоў дождж. Старшына вырашыў злучыць выкапаныя хованкі ровам. Свіст заткнуў акно і падпаліў печку ў ацалелай станцыйнай вартоўні. Неўзабаве ў ёй схаваліся і астатнія байцы. Свіст згатаваў вячэру з грэчка-аўсянай «сумесі», прымудрыўшыся сцягнуць у Пшанічнага недаедзены кавалак сала. Старшына ведаў, што Свіст калісьці сядзеў у калоніі, і прама спытаў пра гэта.
Размораны добрай ядою, Свіст распавёў сваю гісторыю. Нарадзіўся Віцька Свіст ў Саратаве. Яго маці працавала на падшыпнікавым заводзе, туды ж пайшоў працаваць і Віцька. Аднак аднастайная праца не прыйшлася да душы. Ад безвыходнасці хлопец пачаў выпіваць. Так і пазнаёміўся з чалавекам, які прапанаваў яму новую працу - прадаўца ў хлебнай краме. Праз Віцьку гэты чалавек пачаў збываць «левы» хлеб. У Віцькі з'явіліся лішнія грошы, а потым ён закахаўся. Дзяўчына Свіста «належала» кіраўніку шайкі. Ён загадаў Віцьку абыходзіць яе бокам. Завязалася бойка. Патрапіўшы ў міліцыю, Свіст пачуў, як кіраўнік шайкі называецца чужым імем, раззлаваўся і здаў следчаму ўсю шайку. У Сібіры, на лесапавале, Віцька прабыў два гады. Пасля амністыі падаўся на Далёкі Усход і стаў матросам на рыбалоўным судне. Калі пачалася вайна, Віцька не захацеў адседжвацца ў тыле. Дапамог начальнік НКВД - вызначыў Свіста ў стралковую дывізію. Невінаватым сябе Свіст не лічыў, хацеў толькі, каб яго мінулае не ўзгадвалі.
Аўсеева старшына прызначыў у вартавыя. Стоячы пад халодным дажджом, ён думаў пра заўтрашні дзень. Аўсееў не хацеў паміраць. Ён лічыў сябе чалавекам выключна таленавітым. «У роце Аўсееў жыў сам па сабе». Ён лічыў сябе нашмат больш разумным і інтэлігентным за іншых. Адных ён грэбаваў, на іншых не звяртаў увагі, але і на самога Аўсеева ніхто не глядзеў, ды і спаганялі з яго гэтак жа, як і з іншых. Гэта здавалася яму вельмі несправядлівым.
Сваю выключнасць Алік Аўсееў ўсвядоміў яшчэ ў школе, гэтаму нямала паспрыяла яго маці. Бацька Аліка, ваенны ўрач трэцяга рангу, выхаваннем сына практычна не займаўся, «затое маці, ужо немаладая і вельмі сардэчная жанчына», любіла свайго геніяльнага сына. Перакаштаваўшы ўсе віды мастацтва, ад жывапісу да музыкі, Алік зразумеў: «там патрэбныя фанатычная самаадданасць, упартасць і катаржная праца». Гэта Аўсеева ня падыходзіла - ён хацеў дасягнуць большага малымі сродкамі. Спартыўнай кар'еры ў Аліка таксама не атрымалася. З футбольнай каманды яго выключылі за грубасць. Тады Аўсееў выбраў кар'еру ваеннага і стаў курсантам вучылішча. Ён марыў пра подзвігі і славу, і быў моцна расчараваны. Камандзіры ўпарта не заўважалі яго выключнасці, а астатнія курсанты яго неўзлюбілі. Неўзабаве пасля пачатку вайны Аўсееў зразумеў, што вайна - гэта не подзвігі, а кроў, бруд і смерць. Ён вырашыў, што «гэта не для яго», і з тых часоў імкнуўся толькі да аднаго - выжыць. Сёння поспех змяніў яму канчаткова. Выхаду з гэтай пасткі Аўсееў не бачыў.
Пасля Аўсеева дзяжурыць выпала Глечыку. Гэта быў самы малады з шасці байцоў. За час вайны Глечык «парадкам агрубеў нутром і перастаў заўважаць дробныя нягоды жыцця». «І толькі адно вялікае перажыванне, ніколі не сціхаючы, дзень і ноч тачыла яго душу». Васіль Глечык нарадзіўся ў невялікім беларускім пасёлку і рос «нясмелым і маўклівым хлапчуком». Бацька Васі працаваў абпальшчыкам на мясцовым цагельным заводзе. Яго маці была спакойнай, вясёлай і жыццярадаснай. «Калі маці крыўдзілася, то і Васілька не мог адчуваць сябе шчаслівым». Шчаслівае жыццё Глечыка скончылася, калі загінуў бацька - Глечыка -старэйшага забіла токам. «Жыць стала цяжка, сумна і пакутна», бо маці прыйшлося адной падымаць дваіх дзяцей - Васілька і яго сястрычку Настачку. Пасля заканчэння сямігодкі маці адправіла Васілька вучыцца далей, а сама ўладкавалася на цагляны завод фармаваць чарапіцу. Паступова яна супакоілася, а потым і прыкметна павесялела. У адзін цудоўны дзень маці прывяла дадому немаладога мужчыну, завадскога бухгалтара, і сказала, што ён стане іх бацькам. Глечык збег з дому і паступіў у Віцебскую школу ФЗН. Маці яго адшукала, прасіла вярнуцца, але Вася на лісты не адказваў. Калі пачалася вайна, айчым пайшоў на фронт, маці і сястра зноў засталіся адны, і Вася засумняваўся. Пакуль ён разважаў, немцы падышлі да Віцебска, і Глечыку прыйшлося ратавацца. Дабраўся да Смаленска, пайшоў у войска добраахвотнікам. Цяпер яго клапаціла толькі адно гора: ён пакрыўдзіў маці, пакінуў яе адну.
У станцыйнай вартоўні тым часам усе спалі. Заснуў і Рыгор Карпенка. У сне ён бачыў свайго бацьку і трох братоў. Бацька старшыны быў селянінам. Дзяліць на тры часткі свой невялікі зямельны надзел ён не захацеў, аддаў ўсю сядзібу старэйшаму сыну. Карпенка быў самым малодшым. Пасля дзесяцігадовай службы ў войску ён патрапіў на фінскую вайну, дзе атрымаў медаль «За баявыя заслугі». Пасля звальнення ў запас Карпенку «прызначылі намеснікам дырэктара льнозавода», і Карпенка «ажаніўся з Кацяй, маладзенькай настаўніцай тутэйшай пачатковай школы». Разам з дырэктарам, «аднарукім чырвоным партызанам», яны зрабілі свой завод лепшым у раёне. Калі пачалася вайна, жонка Карпенкі чакала дзіця. На фронце Рыгору шанцавала. Шанцаванне змяніла Карпенка толькі сёння, але адступаць не збіраўся. У каржакаватага, дужа збітага старшыны было адно цвёрдае жыццёвае правіла: «усё няпэўнае хаваць у сабе, а напаказ выстаўляць толькі ўпэўненасць і непахісную цвёрдасць волі».
Пачало днець. Фішар ўжо даўно выкапаў сабе прытулак і цяпер разважаў. «Супярэчлівае і незразумелае пачуццё мроілася ў ім у адносінах да старшыны Карпенкі». Вучонага прыгнятала яго патрабавальнасць, чэрствасць і злыя вокрыкі. Але варта было таму стаць не старшыной, а проста таварышам, Фішар гатовы быў выконваць любыя яго загады. Фішар не мог зразумець, як гэта ён, малады і здольны вучоны, ўпотай «стараўся дагадзіць нейкаму малапісьменнаму салдафону». Барыс Фішар лічыў сябе не занадта маладым - «мінуў чалавеку трэці дзесятак».
Нарадзіўся ён у Ленінградзе. Да мастацтва Барыса далучыў бацька. Узяўшыся, нарэшце, за пэндзаль, Фішар зразумеў, што вялікага мастака з яго не атрымаецца, але мастацтва з яго жыцця не сышло. У 25 гадоў Барыс стаў кандыдатам навук у галіне мастацтвазнаўства. У войску ён стаў «белай варонай». Фішар адчуваў, як «грубае, страшнае жыццё штодзённа і няспынна сцірала з яго душы вялікае значэнне мастацтва, якое ўсё болей і болей саступала сваё месца інстынктам барацьбы». Фішар стаў сумнявацца: ці не памыліўся ён, аддаўшы мастацтву лепшыя гады свайго жыцця.
Пасля Аўсеева на варце стаяў Пшанічны. Выйшаўшы з вартоўні, ён адчуў, што скончыўся чарговы этап яго жыцця. Цяпер самым разумным, на яго думку, «будзе здацца немцам - на іх ласку і ўладу». Ён разлічваў, што немцы прызначаць яго на якую-небудзь выгадную пасаду. З гэтымі думкамі Пшанічны дайшоў да бліжэйшай вёскі. З-за бліжэйшай хаты выскачылі немцы. Дарэмна Пшанічны даводзіў ім, што ён «палон». Немцы загадалі яму ісці па дарозе, а потым стрымана расстралялі.
Гэтая кулямётная чарга разбудзіла Фішара. Ён спалохана падскочыў у акопе і пачуў далёкі трэск матацыклетных матораў. Фішар адчуў, што «надышоў той час, калі вызначыцца ўвесь сэнс яго жыцця». Калі з туману стала відаць першыя матацыклы, Фішар «зразумеў, што трапіць шанцаў у яго мала». Фішар расстраляў цэлую абойму, але ніяк не нашкодзіў ворагу. Нарэшце ён супакоіўся, старанна прыцэліўся і здолеў цяжка раніць нямецкага афіцэра, які сядзеў у калысцы матацыкла. Гэта быў адзіны подзвіг навукоўца. Немцы падышлі да акопа і расстралялі.
Гукі стрэлаў паднялі астатніх байцоў. Толькі цяпер старшына выявіў, што знік Пшанічны, а праз некаторы час зразумеў, што пазбавіўся яшчэ аднаго байца. Першую хвалю матацыклаў і транспарцёраў яны адбілі. Увесь маленькі атрад ахапіла натхненне. Асабліва выхваляўся Аўсееў, хоць вялікую частку бою прасядзеў, уцягнуўшы галаву ў плечы, на дне акопа. Ён ужо зразумеў, што Пшанічны збег, і цяпер шкадаваў, што не зрабіў тое самае. Свіст па - ранейшаму быў аптыміст. Ён зрабіў вылазку да падбітага транспарцёра, дзе здабыў новенькі кулямёт і патроны да яго. Свіст падарыў старшыне залаты гадзіннік, які выцягнуў з кішэні забітага немца, а калі Карпенка разбіў яго аб сцяну старожкі, толькі пачухаў патыліцу.
Кулямёт старшына аддаў Аўсееву, які не занадта узрадаваўся. Аўсееў выдатна разумеў, што менавіта кулямётчыкі гінуць першымі. У наступную атаку немцы кінулі танкі. Першы ж стрэл танка пашкодзіў адзіны ў атрадзе ПТР і цяжка параніў старшыну. Свіст загінуў - кінуўся пад танк з бранябойнай гранатай. Танкі адышлі назад, і Глечык адарваўся ад вінтоўкі. Старшына ляжаў без прытомнасці. «Самым страшным для Глечыка было апынуцца сведкам гібелі заўсёды рашучага, ўладнага старшыны». Аўсееў тым часам вырашыў, што самы час уцякаць. Ён выскачыў з акопа і рвануў праз поле. Глечык не мог дазволіць яму гэтага. Ён стрэліў. Цяпер яму аднаму трэба было скончыць бой.
Глечык ўжо не баяўся. У яго свядомасці «паўстала абсалютная мізэрнасць ўсіх яго ранейшых, здавалася, такіх пякучых, крыўд». «Штосці новае і мужнае» ўваходзіла ў душу нясмелага хлопца. Раптам ён пачуў «дзіўныя журботныя гукі», поўныя амаль чалавечага адчаю. Гэта ляцеў на поўдзень жураўліны клін, а за ім, адчайна спрабуючы нагнаць зграю, ляцеў самотны жураўлік і жаласна крычаў. Глечык зразумеў, што дагнаць зграю ён ужо не зможа. У душы Васілька «раслі і шырыліся» вобразы людзей, якіх ён калісьці ведаў. Ахоплены ўспамінамі, ён не адразу пачуў далёкі гул танкаў. Глечык схапіў адзіную сваю гранату і стаў чакаць, а ў яго душы, абхопленай прагай жыцця, усё біўся жураўліны крык.
Адказы на пытанні:
1. Васіль Быкаў – удзельнік Вялікай Айчыннай вайны, ён быў двойчы паранены. Ён прайшоў праз пекла вайны і тое, што ён перажыў і адчуў, магло легчы ў аснову гэтай аповесці.
4. Пшанічны:
Сквапны, асцярожны, недаверлівы, баязлівы, Свіст звяртаецца да яго толькі адным словам "мурло". Яго натуру ён зразумеў адразу. Пшанічны жыве па прынцыпе "Свая рубашка бліжэй да цела".
" Ва ўсякіх абставінах ён зробіць не болей як для адводу вачэй і як-небудзь сябе не пакрыўдзіць." З самага пачатку вайны ён марыў здацца немцам. Ён трымаўся падалей ад усіх, не з кім не дзяліўся, быў аднаасобнікам. Аднак у эпізодзе з кашай, дзе ўсе складваліся сваім харчам, ён прыхаваў ежу, а на чужую са смакам паквапіўся, не ведаючы, што яго сала таксама ў кашы зварана. У ім даўно зніклі ўсе прыкметы добрага і шчырага чалавека. Вось як апісвае яго аўтар: "Пшанічны крыва ўсміхнуўся сваім мардатым адкормленым тварам". Такім чалавекам Пшанічны стаў не выпадкова. У яго быў цяжкі лёс. Яго родных – бацьку і маці раскулачылі і саслалі ў Сібір. Ён гадаваўся ў родзічаў, аднак не адчуваў сябе любімым і патрэбным. А кляймо сына кулака зачыніла ўсе дарогі перад даволі таленавітым юнаком. А ў хуткім часе ён азлобіўся, адасобіўся ад усіх. У душы стаў ненавідзець савецкую ўладу. Якая адабрала ў яго ўсё. Нават калі немцы напалі, ён адчуваў радасць. Спадзяваўся, што гэта перайначыць яго жыццё і ён здолее паказаць усім чаго ён варты на самой справе.
Старшына Карпенка:
Чалавек моцнага характару, здольны на самаахвяраванне. На старшыну заўсёды можна пакласціся: ён не падвядзе. Гэта адчуваюць усе шасцёра вайскоўцаў, пакінутых на пераездзе. Ён устойліва і мужна пераносіць ўсе нягоды вайны, яе нечалавечыя выпрабаванні і ў той жа час застаецца звычайным чалавекам з натуральнымі, простымі марамі пра канец вайны, пра здароўе, пра жыццё. Аўтар апісвае яго як "каржакаватага, упэўненага ў сабе, уладарнага камандзіра"
На рахунку Карпенкі яшчэ і фінская вайна, адкуль ён вярнуўся з узнагародай.
Ён вопытны воін, аптыміст, чалавек моцнага характару, "дбаў пра іншых і ніколі асабліва не клапаціўся аб сабе. Здаралася, ён заставаўся на нядоўга камандзірам батальёна, даўжэй – камандзірам роты, немцы асабліва яго нідзе не білі, звычайна выходзіла так, што і Карпенка, налаўчыўшыся, даваў добрай здачы. Ён не вельмі палохаўся сам, пільна сачыў за боем, не даваў спуску баязліўцам, байцы трошкі крыўдавалі на яго за лішнюю строгасць, але ў баях цанілі крыклівага старшыну."
Гэта чалавек верны прысязе і сваёй Радзіме. Нават смяротна паранены, ён аддаваў загады, заклікаў біць немцаў.
5. Пшанічны і Аўсееў – людзі з асаблівымі лёсамі. У кожнага з іх была свая сцяжынка, якая прывяла іх да самых нізкіх інстынктыўных паводзін самазахавання. Пшанічны наіўна лічыў, што будзе прыняты немцамі і нават атрымае добрую пасаду пры іх, бо пры савецкай уладзе яго лічылі ні кім, другі – у самы цяжкі час бяжыць з поля бою, бо не прывык у жыцці змагацца з цяжкасцямі, пераадольваць сябе, быць самаахвярным.
6. "Жураўліны крык" – гэта сум, журба па заўчасна загінуўшых маладых хлапчуках, які гінулі невядомымі героямі. Трагедыя гібелі, бесчалавечнасці вайны, жорсткая праўда яе – не ўсе былі героямі, нехта бег, здаваўся, а нехта, як Карпенка, Свіст, Фішар і Глечык выконвалі свой патрыятычны абавязак да канца.
У чаканні свайго апошняга бою і прадчуваючы сваю хуткую гібель, васемнаццацігадовы Глечык раптоўна чуе крык журавоў і яго сэрца ўзгадвае ўсе лепшыя яго гады жыцця. Усведамлення хуткай гібелі цяжка лажыцца на сэрца, асабліва, калі ён убачыў маленькае жураўля:
"– Курл. Курл. Курл.
Наўздагон за зніклай чарадой, з апошніх сіл перабіраючы крыламі, не дужа высока ляцеў, быццам шкандыбаў у паветраным абшары, адсталы, падбіты журавок. Ад яго амаль чалавечай роспачы аж здрыгануўся здзіўлены Глечык, нешта суладнае сваім затоеным пакутам пачуў ён у тым жалобным голасе, і грымаса болю і жалю скрывіла яго круглявы хлапечы твар. А журавель крычаў, кідаў у ветраны прастор дарэмныя гукі трывогі, махаў і махаў аслабелымі крыламі, пяўся наперад сваёй доўгай выгчнастай шыяй, але дагнаць чародку не мог."
Юнаку стала шкада жураўлёнка, ён бачыў у ім сябе – адзінокага, пакінутага на смерць і моцнай прагай жыцця ў маладым сэрцы. Усё жыццё пранеслася ў яго перад вачамі. Але хлопец здолеў пераадолець сябе перад будучыняй, праявіўшы сябе заўчасна пасталелым мужчынам, з жалезнай воляй:
"Ён разумеў, што гэта канец, і з усяе сілы зацяў у сабе нясцерпную журботу душы, у якой вялікаю прагай да жыцця ўсё біўся далёкі прызыўны жураўліны крык. "
7. Падрабязны план аповесці:
1. Дарогу трэба перакрыць на суткі.
2. Байцы на пераездзе рупна ўляглі ў работу
3. На пераездзе першы ўчуў нядобрае баец Пшанічны.
4. Свая рубашка бліжэй да цела, а жыццё для яго даражэй за ўсё.
6. Так спакваля ў гэтую пакінутую людзьмі будыніну сышліся яны пяцёра…
7. Дурны я чалавек. вось. Шалёны, безгаловы. – казаў Свіст. – Наогул абармот. Толькі цяпер зразумеў гэта.
8. Адно з двух, думаў Аўсееў, ці ўсе яны на чале з старшыной – круглыя асталопы, ці ён сам – ныцік і трус.
9. Калі зусім дагарэлі дровы, яшчэ доўга яркай чырванню зіхацела вуголле, па ім дзе-нідзе прабягалі сінявата-празрыстыя агеньчыкі, але іх усё менела, і з імі ўсё гусцеў змрок у гэтай хаціне
10. Ціхае і прыгожае было маленства Васількі Глечыка.
11. Нялёгкае было жыццё сялянскага хлопца Карпенкі.
12. Калі страляніна за лесам сціхла, Фішар схамянуўся ад свае трывожнай задуменнасці і схапіў лапатку.
13. Ад паспешнай хады Пшанічны разагрэўся, расшпіліў каўнер шыняля і трохі сцішыў крок.
14. Ён вельмі дакладна адчуваў свой абавязак і ўжо набраўся рашучасці да канца выканаць яго.
15. Карпенка рвануў дзверы і зычным голасам, здольным узняць полк, закрычаў у старажоўку:
– У ружжо.
16. Аўсееў пакутаваў і ўсё папракаў сябе, прадчуваючы хуткую гібель, папракаў, што не знік ноччу, калі стаяў на варце.
17. Увесь гэты восеньскі панылы абшар напоўніўся бязладным страшэнным грымоццем.
18. Страляніна паменшала, і абцярушаны зямлёй, замурзаны, спакутнелы Глечык адарваўся ад сваёй вінтоўкі.
19. Хлопец невыразна адчуваў, што, перажыўшы яго, ён ужо не мог застацца ранейшым – ціхмяным, боязкім Глечыкам, нешта новае – мужнае і цвёрдае – уваходзіла ў яго характар.
Аповесць мае цікавую кампазіцыю. Завязка дзеяння – шасцёра байцоў застаюцца на чыгуначным пераездзе. Каб затрымаць фашыстаў на суткі. Кульмінацыя – няроўны бой з немцамі, пасля якога Глечык забівае ўцякаючага Аўсеева. Развязка – Глечык маральна гатовы прыняць свой апошні бой.
Твор падзелены на часткі, якія не толькі адлюстроўваюць падзею аднаго дня, але і зазіраюць далёка ў мінулае. Кожны баец у розных частках аповесці ўзгадвае сваё мінулае, адчувае шкадавання і сум. Перад намі праходзяць не толькі вобразы байцоў, але і іх гісторыі жыццця, які дазваляюць зразумець матывы іх паводзінаў і адносін да свайго абавязку.
8. Па характары развіцця дзеяння, па сюжэце гэты твор таксама больш складаны чым апавяданне. Тут вядзецца расказ пра лёсы некалькіх байцоў, якія былі пакінуты ля пераезду,каб на суткі стрымаць немцаў.
9. Абзац з выказвання пісьменніка і крытыка Алеся Адамовіча, дзе вельмі сцісла, коратка і дакладна характарызуецца змест аповесці, сэнс усяго, што паказана ў творы:
Шэсць чалавек пакінуты прыкрываць адступленне батальёна на пераездзе Першыя, самыя трывожныя дні і гадзіны вайны. Адчуванне страшэннай і незразумелай катастрофы. I нявер’е, што гэта праўда, што гэта можа быць. I рэальнасць – усе шасцёра бліжэй за ўсіх да той злавеснай сілы, якая сунецца з захаду і перад якой усё, гэткае, здавалася, надзейнае, незразумела адступіла і адступае. А яны асталіся – загад і абавязак, – хоць кожная жылка крычыць, патрабуе не чакаць.
Читайте также: